Estuve en la Peña Montañesa

We waren in juni al eens tot de col tussen de twee pieken geweest, maar moesten terug omdat het weer omsloeg. Deze week heb ik alsnog op de top van de Peña Montañesa gestaan.

Het is een markante alleenstaande rots van bijna 2300m hoog, die voor de hele omgeving een eikpunt lijkt. Mijn buren die hier al jaren wonen hadden er nog nooit opgestaan, maar wilden het wel eens proberen.

Zodoende ging ik afgelopen dinsdag met buurmannen Jose en Jose (lekker verwarrend: hier heet iedereen Jose, en zodoende wordt de tweede naam er vaak bijgezegd, maar je raadt het al...) vroeg op stap naar San Victorian, het oude klooster van waar de lange route begint.

Onderweg kronkelde de weg flink en Jose de schaapsherder verzocht op een gegeven moment toch de auto te stoppen, om de wagenziekte middels een verlossende handeling te verlichten. Een goed begin.

Bij het startpunt aangekomen kon je al zien hoe je de van afstand onneembare rots toch redelijk eenvoudig op kon. Strak tien uur begonnen we te lopen, de heren liepen al gelijk het verkeerde pad in. Een goed begin.

Al redelijk snel liepen we bovenop de muur, en kregen we het eerste beeld van de piek te zien, die ineens helemaal niet meer zo onneembaar leek.

Geweldige vergezichten, die we tussen de wolken door te zien kregen.

Het pad was goed te doen, maar liep echt vlak boven de verticale muur. Jose (die geen schaapsherder is) had het vanwege zijn ongeoefendheid en zittende beroep wel zwaar. Het was dan ook een klim van 1200 meter. Voor wie dat niet zoveel zegt: dat is ongeveer 40 keer de klimduin van Schoorl op.

Volgens de kaart moesten we ruim onder de col door tot onder de piek lopen, en dan over de graat naar de top. Alleen kwamen wij door het pad gewoon te volgen gek genoeg gewoon op de col uit, hetgeen ons een mooi beeld in een compleet andere vallei gaf. Nadeel was wel, dat we daarna zo'n 150 a 200 meter (dus zeg een 5 a 6 klimduinen) op handen en voeten door puin omhoog moesten. Maar ja, these ain't the alps. Je hebt hier twee soorten kaarten: de slechte, en de waardeloze. 

Eenmaal op de top hebben we natuurlijk het nodige bewijsmateriaal geschoten. 

Terug zouden we alsnog de bedachte route volgen, maar een stukje verder als waar onze sympathieke schaapsherder nu loopt werd het wat steiler en zag hij voor, links en rechts van hem een afgrond. Dat werd hem wat te veel, met een hand voor zijn ogen probeerde hij nog twee stappen, maar we moesten terug, en zo stonden we die dag twee keer op de top.

Toegegeven: zo'n gat van 1500 meter is best diep.

Vanaf de top had je ook een prachtig uitzicht op Monte Perdido. Je kon goed zien hoe hij als enige boven de wolken uitstak met zijn 3550 meter. Die een andere keer maar doen. Op de voorgrond Castillo Mayor, die ik morgen met Marja opga. Andere mensen brengen hun kinderen naar het kinderdagverblijf omdat ze willen werken...

6,5 uur na vertrek stonden we weer bij de auto, tijd voor een pilsje, en plannen maken voor een volgende top. Cotiella?...

Ook naar Peña Montañesa? Kijk op www.topofthepyrenees.com